ELİF GÖKÇAL, VEYSEL EREN GÜR, RABİA SELVİTOP, GÜLSEN BABACAN YILDIZ, TALİP ASİL
Nöropsikiyatri Arşivi - 2017;54(2):143-148
Amaç: Bu çalışmada; İdiyopatik Parkinson Hastalığında (İPH) motor ve non-motor semptomların birlikte sorgulanması ve var olan semptomların yaşam kalitesine ne düzeyde etki ettiğinin hastanın kendi ifadesine göre belirlenmesi amaçlanmıştır. Yöntem: İPH tanısıyla takip edilen ve kognitif yakınması bulunmayan hastaların sosyo-demografik ve klinik özellikleri, medikal tedavileri ile Modifiye Hoehn-Yahr Ölçeği (mH&Y) skorları kaydedildi. Tüm hastalarda 20 farklı motor ve non-motor belirti sorgulandı ve hastadan bu semptomların yaşam kalitesini ne kadar etkilediğini puanlaması istendi. Hastalar, hastalık süresi 5 yıl ve altı olanlar Grup 1, 5 yılın üzerinde olanlar ise grup 2 olarak ayrıldı. Gruplar arasında sosyodemografik ve klinik özellikler, var olan semptomlar ile bu semptomların yaşam kalitesine etkileri sıralanarak karşılaştırıldı. Bulgular: Beş yıl ve altı hastalık süreye sahip 63 hasta, 5 yıl üzerinde süreye sahip ise 37 hasta bulunmaktaydı. Bu iki grup arasında sosyodemografik özellikler ile mH&Y skorları istatistiksel farklılık göstermedi. Her iki grupta en sık görülen motor semptomlar tremor ve bradikinezi iken, ağrı-kramp, konstipasyon ve gün içi aşırı uyuma yine her iki grupta en sık görülen non-motor semptomlardı. Yine tüm hastalarda en çok rahatsız edici semptomlar tremor ve bradikinezi iken, daha az sıklıkta görülen sık idrara çıkma/kaçırma yaşam kalitesini en çok bozan non-motor semptomdu. Sık görülen non-motor semptomlardan ağrı-kramp, konstipasyon ve gün içi aşırı uyuma ise rahatsız edici olma açısından daha geri plandaydı. Sonuç: Parkinson hastalığında yaşam kalitesini motor semptomların belirlediği yaygın olarak kabul görmüş bir düşüncedir. Ancak non-motor semptomlar hastalığın her evresinde görülür. Parkinson hastalarında non-motor semptomların yaşam kalitesine etkisi azımsanmayacak düzeydedir. Bu nedenle, Parkinson hastalarında yaşam kalitesinin mümkün olduğunca düzeltilmesi amacıyla yaygın olarak bilinen motor semptomların yanında, klinik muayenede gözden kaçabilecek ancak hastanın hayat kalitesini belirgin etkileyen non-motor semptomların da sorgulanarak uygun tedavileri sağlanmalıdır.
