GÖKÇE ZEYTİN DEMİRAL, ZÜLFÜKAR SARITAŞ, ÜLKÜ TÜRK BÖRÜ, FATMA GÖRÜCÜ ÖZBEK, CANSU KÖSEOĞLU TOKSOY, AZİZ BÜLBÜL, HASAN HÜSEYİN DEMİREL, YUSUF KOÇ, ZEHRA YASAR TEKMANOGLULARİ
Kocatepe Tıp Dergisi - 2024;25(4):525-535
AMAÇ: Sinir yaralanmaları, genellikle çeşitli nedenlerden kaynaklanan ciddi sağlık sorunları olup, genellikle uzun süreli rehabilitasyon gerektirir. Bu yaralanmaların tedavisinde kullanılan geleneksel yöntemler çoğunlukla yetersiz kalmakta ve yeni tedavi yaklaşımlarının araştırılmasını gerektirmektedir. Bitkisel kökenli aktif bileşiklerin sinir rejenerasyonu üzerindeki etkileri üzerine yapılan araştırmalar, potansiyel yeni tedavi seçenekleri sunabilir. Bu bağlamda, Myrtus communis’in sinir rejenerasyonu üzerindeki etkilerini araştıran bu çalışma, sinir yaralanması tedavisi alanında önemli bir boşluğu doldurmayı amaçlamaktadır. GEREÇ VE YÖNTEM: Bu çalışmada, Myrtus communis’in etkinliği deneysel siyatik sinir yaralanması modelinde değerlendirildi. Otuz iki dişi Wistar Albino sıçan dört gruba ayrıldı: Kontrol, Sham, Grup I ve Grup II. Siyatik sinir yaralanması indüklendi ve Myrtus communis tedavisi gastrik lavaj yoluyla uygulandı. Hayvanların motor fonksiyonları, duyusal fonksiyonları, elektrofizyolojik ölçümleri, biyokimyasal parametreleri ve histopatolojik değerlendirmeleri incelendi. BULGULAR: Myrtus communis’in siyatik fonksiyonel indeks (SFI) değerlerinde hızlı iyileşmeye katkıda bulunduğunu gösterdi. Benzer şekilde, duyusal değerlendirme ve elektrofizyolojik ölçümlerde de olumlu etkiler gözlendi. Biyokimyasal analizler, Myrtus communis’in antioksidan kapasiteyi artırdığını ve oksidatif stresi azalttığını gösterdi. Histopatolojik incelemeler, Myrtus communis ile tedavi edilen gruplarda daha az akson dejenerasyonu, ödem ve vakuolizasyon olduğunu ortaya koydu. SONUÇ: Bu çalışma, Myrtus communis’in siyatik sinir yaralanmasının tedavisinde potansiyel bir terapötik ajan olarak kullanılabileceğini sonucuna varmıştır. Bu bulgular, Myrtus communis’in sinir yaralanması sonrası iyileşme sürecinde destekleyici bir rol oynayabileceğini düşündürmektedir. Bununla birlikte, bu sonuçların klinik uygulamalara dönüştürülebilmesi için daha fazla araştırmaya ihtiyaç olduğu unutulmamalıdır.
