MUKUND R MOGAREKAR, MAHENDRAKUMAR G DHABE, MAYURİ M PALMATE
Endocrinology Research and Practice - 2018;22(3):151-157
Amaç: Bu çalışmada, Tip 2 diabetes mellitusu olan hastalarda nefropati gelişiminde paraoksonaz 1 ve Q192R polimorfizminin etkinliğinin araştırmaktır. Gereç ve Yöntemler: Bu vaka-kontrol çalışmasına, hastanemize başvuran ve beş yıldan fazla süredir diabetes mellitusu olan 100 hasta alındı. Hastalar, albümin/kreatinin oranına göre iki gruba ayrıldı (diyabetik nefropatisi olan ve olmayan). Tüm hastaların serum örnekleri substrat olarak fenilasetat kullanılarak paraoksonaz 1 arilesteraz aktivitesine tabi tutuldu. Paraoksonaz 1 fenotiplendirmesi, inhibe olan arilesteraz aktivitesinin inhibe olmamış arilesteraz aktivitesine oranının substrat olarak sırasıyla fenilasetat ve p-nitrofenil asetat kullanarak hesaplanmasıyla gerçekleştirildi. Bulgular: Diyabetik nefropatisi olan hastalarda, diyabetik nefropatisi olmayanlara göre paraoksonaz 1 arilesteraz aktivitesi anlamlı olarak daha düşük bulunmuştur (sırasıyla, 85, 4±24, 12 ve 127, 94±25, 51; p=0, 01). Hem tek değişkenli (Odds oranı=1.073, Neglekerke’s R2=0, 565, eğri altında kalan alan=0, 888, p≤0.001) hem de çok değişkenli (Odds oranı=1, 067, [%95 güven aralığı (1, 023-1, 113), p=0, 003] lojistik testler paraoksonaz 1 arilesteraz aktivitesinin diyabetik nefropatisi gelişimi açısından bağımsız koruyucu ilişkisini ortaya koymuştur. Tek değişkenli analizlerde, paraoksonaz 1 RR homozigot diyabetik hastaların diyabetik nefropatisi ile anlamlı ilişki gösterdiği gözlenmiş (R2=0, 056 eğri altında kalan alan=0, 600 p=0, 037), fakat aynı ilişki çok değişkenli analizlerde gösterilememiştir.Sonuç: Azalmış paraoksonaz 1 arilesteraz aktivitesi diabetes mellitus hastalarında nefropati gelişimi açısından ek bir risk faktörü olarak kabul edilebilmektedir. Paraoksonaz 1 RR homozigot bireyler diyabetik nefropatisi açısından artmış risk altında olabilmektedir.
