HELİN ŞAHİNTÜRK, PINAR ZEYNELOĞLU
Türk Nöroşirürji Dergisi - 2020;30(2):194-199
Travmatik beyin hasarı olan hastalarda uygun yoğun bakım yönetimi hasta kabulünden itibaren başlar. Sekonder beyin hasarı, primer beyin hasarını takip eden saatler ve günler içinde gelişebilen ve durumu daha komplike hâle getiren intraparankimal, ekstraparankimal ya da sistemik kaynaklı gelişebilen ancak en önemlisi önlenebilir bir durumdur. Travmatik beyin hasarı olguları, özellikle sekonder hasarı engelleyebilmek için çoğunlukla yoğun bakım ünitesinde multidisipliner yaklaşımla takip edilmektedir ve edilmelidir. Hastaları sekonder beyin hasarından koruyabilmek için hipotansiyona (sistolik kan basıncı < 90 mmHg), hipoksemiye (PaO2 < 60 mmHg; O2 Saturation <%90), hipokapniye (PaCO2 < 35 mmHg), hiperkapniye (PaCO2 > 45 mmHg), hipertansiyona (sistolik kan basıncı > 160 mmHg, veya ortalama arteriyel basınç > 110 mmHg), anemiye (Hemoglobin < 10 g/L, veya hematokrit < 0.30), hiponatremiye (serum sodyum < 142 mEq/L), hiperglisemiye (kan şekeri > 200 mg/dL), hipoglisemiye (< 60 mg/dL), hipo-ozmolaliteye (plazma ozmolalite [P Osm] < 290 mOsm/Kg H2O), asit-baz bozukluğuna (asidemi: pH < 7.35; alkalemi: pH > 7.45), ateşe (vücut sıcaklığı > 37.5°C) ve hipotermiye (vücut sıcaklığı < 35.5°C) izin verilmemelidir.
